Geborgenheid als sleutel tot eigenaarschap – bij het personeel

2021 was het jaar waarin ik werk wilde maken van goed werkgeverschap. Voor mij betekent dat meer dan een leuk kerstpakket aan het eind van het jaar. Met opgedane kennis uit leiderschapstrainingen besloot ik me als facilitator op te stellen. Vanuit vertrouwen wilde ik autonomie en eigenaarschap stimuleren, in alle lagen van de organisatie. We draaiden, ondanks corona, verschillende projecten en hands-on trainingen in elkaar. We tuigden een learning management system op om waardevolle kennis binnen de organisatie onderling makkelijker te delen. Als klap op de vuurpijl sloten we het jaar af met vertegenwoordigers van alle praktijken tijdens een klankbordsessie in de duinen. Zo zouden we 2022 beginnen met een breed gedragen visie en missie. 

Teleurstelling

Dit voelde goed. Zie je wel, ik zou niet in de val van micromanagement lopen en het team zelf de route laten uitstippelen. Maar tegen het eind van 2021 zag ik in de ogen van onze mensen vooral teleurstelling, boosheid en alles behalve vertrouwen. Waar was het leiderschap dat ik in mijn mensen terug hoopte te zien? Ik had toch een stap terug gezet om dat in alle lagen van de organisatie te stimuleren? In plaats daarvan bemerkten de coördinatoren een steeds hogere werkdruk, omdat teamleden een steeds meer afwachtende houding aannamen. De termen wij en zij vlogen in het rond. 

Tijdens het kerstdiner met mijn familie voelde ik in mij diezelfde teleurstelling en boosheid. Ik voelde mij niet gehoord en niet gezien door mijn mensen. Zelfs het gebrek aan reacties op ons zorgvuldig samengestelde kerstpakket schoot bij mij in het verkeerde keelgat. Na oud en nieuw besloot ik mijn ego op een gezonde manier opzij te zetten en andere percepties toe te laten. Ik zag tussen de grauwe wolken van boosheid en teleurstelling ruimte voor een ander verhaal. De bewuste afstand die ik had gecreëerd met als doel autonomie en zelfsturing te promoten, was juist als niet-betrokken en onverschillig overgekomen. Mijn mensen voelden geen geborgenheid en verbondenheid meer. Zonder die twee, Maslow vertelde dat ons al, is er geen bodem om hoger in je autonome ik te klimmen, laat staan jezelf en je team aan te kunnen sturen. Werk aan de winkel dus. 

Even inchecken

Ik besloot de telefoon te pakken en een bericht te sturen naar een aantal medewerkers die ik het voorgaande jaar het minst had gesproken. ‘Hoi, Poeya hier. Ik wilde even bij je inchecken. Hoe gaat het met je? Hoe vind je het op het werk? Is er iets wat ik voor je kan doen? Voel je niet verplicht op je vrije zondag, maar ik zou het leuk vinden als je hierop wil reageren.’ Vervolgens stond de rest van de dag mijn telefoon roodgloeiend met hartverwarmende gesprekken van mens tot mens. Hieruit ontstond mijn voornemen voor 2022: actief uitreiken om geborgenheid en verbondenheid te blijven voeden.

Over Poeya Mohtadili

Poeya Mohtadili (36) studeerde tandheelkunde aan de ACTA. Hij leidt de Satiscare Zorggroep (2012), een organisatie met vijf mondzorgpraktijken. Recent opende hij de Dante Tanden-praktijk op de Zorgboulevard in Rotterdam Zuid, een Lifestyle en Experience Center voor multidisciplinaire preventieve zorg aan jeugd en gezin.

Lees meer:

MedischOndernemen, Poeya Mohtadili (Dante Tandartsen): ‘We zijn lifestylecoach, allang niet meer alleen tandarts’, 23 september 2021